Οι δέκα παππούδες, η θάλασσα κι εγώ

Ο Φάμπιο είναι έξι χρονών, έχει δύο γονείς και καμιά δεκαριά παππούδες. Έτσι ακριβώς, καθώς είναι το μοναδικό παιδί της οικογένειας Μαντσίνι. Οι παππούδες του, δηλαδή τα αδέρφια του πραγματικού του παππού, είναι άνθρωποι παράξενοι, νευρικοί, ιδιόρρυθμοι σε βαθμό επικίνδυνο, που μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει μαζί του τον Φάμπιο στο κυνήγι, στο ψάρεμα και σε ένα σωρό άλλες, συχνά ακατάλληλες για μικρό παιδί, δραστηριότητες.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ο Φάμπιο μεγαλώνει χωρίς να συναναστρέφεται συνομηλίκους του. Η πρώτη μέρα στο σχολείο θα είναι γεμάτη εκπλήξεις: υπάρχουν στον κόσμο κι άλλα παιδιά στην ηλικία του, που έχουν πολλούς φίλους και λίγους παππούδες, που διασκεδάζουν μεταξύ τους παίζοντας παιχνίδια με παράξενα ονόματα: κρυφτό, μαντιλάκι, τυφλόμυγα. Ευτυχώς πλάι του έχει έναν στοργικό πατέρα, που δε μιλάει, τα μαγικά του χέρια όμως επιδιορθώνουν ό,τι χαλάει, μια μαμά έτοιμη πάντα να προστατεύσει τον Φάμπιο από τις απογοητεύσεις της ζωής, μια γιαγιά που διευθύνει τα πάντα και μια σοφή φίλη που κυκλοφορεί με στολή πασχαλίτσας.
Μια μεγάλη χαοτική οικογένεια που μοιάζει αήττητη, παρά τη φοβερή «κατάρα» που θέλει τους άντρες της να τρελαίνονται αν δεν έχουν παντρευτεί ως τα σαράντα (απόδειξη οι παππούδες). Κάτι απρόοπτο, όμως, ανατρέπει τα πάντα…
Μέσα από μεγάλες δυσκολίες, ξαφνικούς έρωτες και σημαντικές γνωριμίες, σε μια ροκαμβολική διαδρομή, τρυφερή, συγκινητική και ταραγμένη, ο Φάμπιο θα συνειδητοποιήσει ότι η διαφορετικότητά μας είναι ο θησαυρός που μας κάνει μοναδικούς.

«O Τζενοβέζι αφηγείται την ιστορία μιας “γενιάς χωρίς δεκανίκια”, που έχει μάθει να στέκεται στα πόδια της και ν’ αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής με τις δικές της δυνάμεις, χωρίς να αναζητά σανίδα σωτηρίας».  Gian Paolo Serino, Il Giornale
«Το “ροκ” ύφος του Τζενοβέζι διαπερνά τις σελίδες του βιβλίου· άλλες συγκινούν κι άλλες διασκεδάζουν τους αναγνώστες, μα πάνω απ’ όλα τούς ξυπνούν συναισθήματα ενός “παρελθοντικού” κόσμου ιδωμένου μέσα από τα σπινθηροβόλα μάτια ενός παιδιού της δεκαετίας του ’80».  Gian Paolo Serino, Il Giornale
«Ένα μυθιστόρημα για το πώς φτιάχνει κανείς τον δικό του δρόμο ανάμεσα στις κακοτυχίες της ζωής και στην απεραντοσύνη της θάλασσας, ένα τεντωμένο σκοινί για να βαδίσεις· το νήμα αυτής της αφήγησης έχει υφανθεί με μια πνοή ειλικρίνειας και αγάπης».